باز عالم و آدم و پوسیدگان خزان و زمستان خندان و شتابان به استقبال بهار می‌روند تا اندوه زمستان را به فراموشی سپارند و کابوس غم را در زیر خاک مدفون سازند و آنگه سرمست و با وجد و نشاط و با رقص و پای‌کوبی با ترنم این سرود طرب‌انگیز نوروز و جشن شکوفه‌ها را برگزار می‌نمایند. دستان پر نوازش بهار، طبیعت خفته را از خواب بیدار می‌سازد و زمین و درخت رازهای رنگارنگ و عطرآگین خویش را نثار نگاه ما می‌کنند؛ تا دلهایمان را نزدیک، دست‌هایمان را به همدیگر بدهیم و در سال جدید با یاری هم منظری زیبا و زندگی خاطره‌انگیز خلق کنیم...